مانی بال MoneyBall

از اونجایی که دقایق ابتدایی مانی بال منهای فصل افتتاحیه جذاب  ، تمام صحبت ها در مورد بیسباله ، ممکنه به نظربیاد ، کمی زود مخاطب رو وارد ماجرا کرده و حتی احساس دلزدگی ایجاد کنه ؛ اما کافیه صبر کنید تا بیلی و اتفاقات بعدی شما رو تا دقیقه 125 رها نکنند و بعدا متوجه بشید که اتفاقا چه شروع مناسبی داشته.

 مانی بال در رویه ای متفاوت با آثار معمول ورزشی ، تقریبا به طور کامل در مورد بیسباله و کاراکترها دغدشون بازی بیسباله ولی بیشتر اتفاقات در بیرون از زمین رخ می ده و حتی در بخش های کوتاهی که توی ورزشگاهه و یا سکانس های اندکی که نوع سبک بازی رو توی فضاهایی با پشت زمینه تاریک آموزش می ده ؛ همچنان جذاب و باورپذیره .

دیالوگ های فیلم در سطح خودشون واقعا عالین . دو فیلمنامه نویس اثر (استیو زالیان  و آرن سورکین ) تا حدی روی تک تک دیالوگ ها کار کردن که حتی زمانی که مانی بال شما رو دیالوگ بارون می کنه که کم هم نیست وچه بسا زیاده، اما نه تنها خسته کننده و گیج کننده نیست ، تازه مجذوب کننده هم هست . البته توی سکانس خرید بازیکنی به نام رینکن می تونید بیشتر با قابلیت های فیلمنامه این اثر آشنا بشید .

مانی بال در ورزش بیسبال خیلی تخصصی هم حرف می زنه یعنی یه جاهایی کاملا از اصطلاحات بیسبال استفاده می کنه و خوشبختانه سازنده زیرنویس ، این زحمت رو به خودش داده بود و اصطلاحات رو ترجمه کرده بود .

البته باید این رو در نظر داشته باشید که مانی بال نه تنها مخصوصا به اکثر مخاطبانی که چندان آشنایی با این ورزش ندارند ، دید جدید و بازتری می ده ؛ بلکه به واسطه نگاه متفاوتی که داره ، احتمالا برای اکثر مخاطبانی هم که به این ورزش علاقه ای هم ندارند لذت بخشه .

از لحاظ بازیگری مانی بال خوب و یکدست کارشده مخصوصا برد پیت که خیلی روون و دوست داشتنی ایفای نقش کرده ( البته از برد جز این هم انتظار نمی ره). اگه بخوایم مجموع بازی او در دو فیلم مانی بال و درخت زندگی رو با هم جمع کنیم ، قطعا برد جزء بهترین های 2011 هستش ؛ برد پیت جزء نامزدهای بهترین بازیگر نقش اصلی مرد قرار گرفت ولی با توجه به بازی های خاص تر رقباش ، به نظرم شانس چندانی برای تصاحب اسکار نداره . جونا هیل هم در بخش مکمل نامزد شده البته من با اینکه بازیش رو پسندیدم اما در سطح اسکار نمی دونم . واقعا جالبه که رایان گاسلینگ برای فیلم نیمه ماه مارس انتخاب نشد ولی جونا هیل انتخاب شد .

با تمام اینها ، یکی از مشکلات جدی مانی بال بحث درامه . علی رغم اینکه برد پیت (بیلی) به طور پراکنده در جریان داستان در رابطه کنش و واکنش با دیگران قرار می گیره اما هیچ درام خاصی بین اون و بقیه کارکترها شکل نمی گیره و حتی تنهایی و غمش هم خیلی تاثیرگذار نمی شه که از این جهت مانی بال رو باید یه فیلم ورزشی – درامِ متفاوت و جذاب دونست و نه اثری درام - ورزشی .

با این که مانی بال تاکید خاصی بر موسیقی و آواز نداره اما در اواسط فیلم با صدای زیبای دختر بیلی و ترانه مفهومیش مخاطب رو تحت تاثیر قرار میده یا حتی در بخشی که در بیستمین بازی برنده می شن ، واقعا جذابه اما هیچ تاثیر احساسی خاصی برای مخاطب به عنوان تعلق خاطر نداره ؛ به طور مثال یکی از سکانس ها بیلی می ره تا با یکی از بازیکن هایی که می خواد اخراجش کنه صحبت کنه ، سکانس می تونست تاثیرگذار تر بشه اما فقط یه مقطع کوتاهه و کاملا توی فیلم محو می شه ؛ حتی در سکانس پایانی که بیلی  CD آهنگ دخترش رو تو ماشین می ذاره و نسخه کاملترش رو می شنویم، حلقه زدن اشک در چشم های بیلی در پلان نهایی باز هم  تاثیرعاطفی و عمیقی برای بیننده نداره.

مانی بال حرف هایی هم برای گفتن داره  ؛ از تصمیمهای مهم زندگی که برای هر کس به قول خود فیلم یه بار اتفاق می افته تا این که ، اگه تمام بازی ها رو ببری ولی اگه بازی آخر رو نبری ، همه  تمام اون موفقیت ها رو فراموش می کنن ؛ با این وجود به دلیل عدم تحریک درونی ، این مفاهیم قشنگ رو خودتون باید به دنیای واقعی بچسبویند و فیلم شما رو تحت تاثیر معنایی جدی هم قرار نمی ده .

در کل مانی بال به لحاظ کیفیت سینمایی رضایت بخشه ، ریتم مناسبی هم داره و خوشبختانه فیلم خوبیه .