The Spectacular Now اکنون شگفت انگیز

نقد و بررسی فیلم

  اکنون شگفت انگیز  The Spectacular Now

در چند سال اخیر ، کارهای نوجوانانه به یکی از بخش های قابل توجه سینمای هالیوود تبدیل شده تا جایی که در برخی آثار همگام با جریان این سینما ، به ترسیم فضاهای شبه آخرالزمانی هم می پردازن . اکنونِ شگفت انگیز/خارق العاده/تماشایی هم در ادامه همین آثار نوجوانانه قرار می گیره ؛ آثاری که اگرچه بعضا همچنان شامل کمدی ، سطحی نگری و یا صحنه ها و ارجاعات جنسی هستن اما بنابه اقتضای داستانشون روی انواع ژانرهای اکشن ، ترسناک ، علمی – تخیلی تاکید دارن و یا مثل همین فیلم روی درام و رومانس ؛ البته فیلم مورد بحث به دلایلی از جمله پختگی یک سوم پایانی و بازی بسیار خوب شایلن وودلی ( ایمی ) و توامان بازی قابل قبول مایلز تِلِر (ساتِر)، کمی بیش از حد مورد استقبال منتقدان آمریکایی قرار گرفت .

فصل ابتدایی اکنونِ شگفت انگیز به نحوی همون روندیه که برخی فیلمهای مشابه ، مدت زمان زیادی رو صرف اون می کنن اما اینجا خوش گذرانی های سابق ساتِر و گذشته نه چندان دور اون در همون چند دقیقه ابتدایی نمایش داده می شه و به نظر میاد ادامه فیلم و شروع ماجرای اصلی که از زمان آشنایی با ایمیـه ، این روند رو کنار بزنه و با کمی هوشمندی و بلوغ به جلو بره .

مشکل اصلی اکنونِ شگفت انگیز به نوعی مشکل تقریبا مسریِ بیشتر این آثاره ؛ با اینکه اینجا کارگردان علاوه بر روون بودن سیر ماجراها سعی کرده نگاه حرفه ای و جدیش رو هم حفظ کنه و حتی در مواردی مثل سکانس گفتگوی ساتر و ایمی در جنگل که منجر به اولین بوسشون می شه رو صرفا در یک پلان حدودا 5 دقیقه ای گرفته؛ اما سطحی نگری حاکم بر فیلمنامه ایرادات زیادی رو به کلیت اثر وارد کرده و به جای این که خود 60 دقیقه ابتدایی به تنهایی گیرا باشه ، باید در هر صورت با نیم ساعت پایانی جمعش کرد وگرنه یه جاهایی مثل سکانس طولانی و دم دستیِ رابطه فیزیکی دو کاراکتر اصلی ، به قدری سطح فیلم تنزل پیدا می کنه که حتی به اَمِریکن پای پهلو می زنه.

نکته اصلی این یک سوم پایانی که اشاره کردم دقیقا تغییر ملایم و باورپذیری است که در کاراکترهای اصلی رخ می ده و به جای لحظه های بعضا خسته کننده و کم ارزش تر دو سوم اولیه ، اتفاقاتی رخ می ده که در پایان افراد درک بالاتری پیدا می کنن و دیدشون نسبت به خودشون و اطرافیانشون تغییر پیدا می کنه و البته خوشبختانه ، سکانس پایانی هم احتمالا تمام مخاطبین رو راضی می کنه .

اگه بخوام نگاهی هم به بازی ها داشته باشم ، همون طور که گفتم ، شایلن وودلی چندین پله بالاتر از بقیه قرار می گیره ، وودلی که فیلم اکشن ِ Divergent  با بازی اون ماه دیگه (مارس) اکران می شه (یکی از همون فیلمهای نوجوانانه آخرالزمانیکه قراره سه گانه هم باشه) ، در تمامی سکانسها عالی ظاهر شده و اگرچه دختری تقریبا رویاییه اما می شه از جهت همسویی بیش از اندازه با ساتر ، خرده هایی رو به کاراکترش گرفت .

در مجموع با اینکه منتقدان آمریکایی اکنونِ شگفت آنگیز رو خیلی تحویل گرفتن اما به نظر من با فیلمی طرفیم که بین سطوح ضعیف ، متوسط ، خوب و در لحظاتی استثنایی در نوسانه و در دیدگاه کلی نمی شه اون رو اثری خاص و ماندگار دونست اما نسبتا خوب و قابل تامله .

نکته حاشیه ای :

قرار بود فیلمنامه بازنویسی بشه اما شایلن وودلی اعلام کرده بود به دلیل صداقت موجود در فیلمنامه، نگران این اتفاقه و حتی تصمیم گرفته بود در فیلم بازی نکنه ؛ سرانجام بازنویسی هرگز انجام نشد .