47Roninرونین

نگاهی به فیلم 

47Ronin 

47رونین هفتمین اقتباس سینمایی و اولین اقتباس هالیوودی از  داستان چهل و هفت ساموراییِ بدون استاده . سطح کیفی فیلم ، نه در حد انتظارات به عنوان یه بلاک باستر خیلی جذاب و تر و تازست و نه در حد نمرات اکثرا پایین منتقدان . 47 رونین کار نسبتا سرگرم کننده و گاها تاثیرگذاریه ؛ بن مایه داستان فیلم ، درگیر و دار کلیشه های داستان های شرقی و برخی کمبودهاست ؛ ولی از اونجایی که این کلیشه ها بی خاصیت و این کمبودها و مشکلات آزاردهنده نیستن ، لذت بردن از فیلم عجیب نخواهد بود .

کاراکتر اصلی که کیانو ریوز دوست داشتنی اون رو ایفا می کنه ، شاید بشه گفت در وهله اول به نوعی به پاشنه آشیل فیلم تبدیل شده ، اجرا و کاراکتر ریوز اگرچه قابل قبوله ولیکن نقش اون در طول داستان ، بیشتر از اونکه عامل محرک داستان باشه ، خودش بخشی از ماجراست که حتی گاها به کل حذف می شه ، جدای میزان واقعی بودن ماجرای کای ، حضور اون بیشتر حلقه ایه تا مخاطب های بیشتری به فیلم افزوده بشن . در عین حال وجود جلوه های بصری هم قرار بوده کمک دوچندانی به جذب مخاطب کنه اما میزان هزینه فیلم خیلی با اونچه که در تصویر دیده می شه، تطابق نداره اگرچه به واقع این موجودات فانتزی که گاها خودنمایی می کنن ، در کنار تاکید فیلمنامه بر وفاداری به داستان واقعی ، کمی با هم در تضاده.

47 رونین در معدود لحظاتی از سطح آثار اکشنِ معمولِ هالیوودی که اکثرا هم ممکنه به لحاظ محتوایی ، ارزش چندانی نداشته باشن ، فراتر می ره و گوشه ای از معانی عرفانی شرقی رو هم در خودش راه می ده که گرچه کافی نیست اما در هر صورت قابل توجهه؛ 47 رونین رو نمی شه فیلم خوب و موفقی به شمار آورد اما روحیات موجود در فیلم ، مخاطب رو پشیمون نمی کنه .