Limitless نامحدود

 نامحدود اثر شاخصی نیست اما فیلمیه که با ایده فوق العاده جذابش ( یه قرص که باعث می شه آدم بتونه از 100% قدرت مغزش استفاده کنه.)  مخاطب رو تا آخرین لحظه همراه می کنه . دلیل قرص خوردن اِدی ( برادلی کواپر ) و توامان ادامه پیدا کردن این قضیه و گره های داستانی  قابل قبول از آب دراومده و کلیت فیلم انقدر خوش ساخت هست که احتمالا مخاطب ترجیح بده حتی برای بار دوم هم تماشاش کنه.

نکات خیلی جالبی از قدرت ذهن نشون داده می شه و در طول تماشای فیلم احتمالا مخاطب فیلم هم هوس داشتن همچین قرصی رو پیدا می کنه.  نماهای تو در تو و لایه لایه فیلم ، در ابتدا شاید کمی احساس اغراق و بیرون زدگی از فیلم ایجاد کنه  اما در ادامه با توجه به محتوای فیلم کارکردش به درستی نمود پیدا می کنه. 

سیر کلی داستان هم خوبه و حتی در بخشی از فیلم ، حس پیچیدگی رو برای مخاطب ایجاد می کنه اگر چه نمی تونه پایانی خاص و واقعا غافلگیرکننده به مخاطب نشون بده و خودش رو در سطح یه اثر جذاب و سرگرم کننده نگه می داره چراکه در نگاهی دقیق تر دارای ایرداتی هست و چندان هم پیچیده نیست ؛ به طور مثال در ابتدای فیلم چه طور وقتی ادی قرص ها رو پشت شلوارش گذاشت ، پلیس حتی اون رو یه بازرسی بدنی ساده هم نکرد؛ چرا نوکر اتوود که همش دانبال ادی بود ، با این که دو نفر رو به خاطر قرص ها کشت و می خواست نامزد ادی رو هم بکشه ولی هیچ جا سعی نکرد خود ادی رو بکشه و فقط یه جا به صورت جدی دنبالش کرد ، خیلی راحت می تونست گیرش بندازه و قرص ها رو ازش بگیره یا بره از خونش برداره . دو محافظی که ادی استخدام کرد فقط یکم به جذابتر شدن فیلم کمک کرد (مخصوصا جمله اینجا که دنیای ماتریکس نیست) و با این که حضورشون خیلی کوتاه بود اما فقط فیلم رو طولانی تر کرد وگرنه هیچ جا کمک و تاثیری در روند داستان نداشتند؛ یا دقیقا مشخص نبود چه طور ادی یه جاهایی گذر زمانی و مکانی رو متوجه نمی شد و به قول خودش ؛ یه دفعه می دیدید چندتا خیابان اون ورتر از آخرین جاییه که یادش میاد . 

در کل برعکس ماهیت فیلم ،  مخاطب لازم نیست چندان از ظرفیت های مغزش استفاده کنه اما با این وجود یکی از بهترین فیلمهای سال 2011 هستش و پیشنهاد می کنم به هیچ وجه این فیلم رو از دست ندید.