بیرون برو Get Out

سطح توقع خود را پایین بیاورید!

*خطر لوث شدن داستان*

دلایل متعددی باعث افول برخی ژانرهای سینمایی در طول این سالها و حتی دهه های اخیر شده و از همین رو پیش اومده گاها فیلمهایی که به واقع چندان اثر شاخص و خوبی نیستن بیش از حد مورد توجه قرار بگیرن . بیرون برو یکی از تازه ترین نمونه های این مورد به شمار میاد ؛ اثری متوسط با چند ایده خوب و جذابیت های مقطعی که در حد یک اثر فوق العاده تریلر و توامان نوآورانه یاد می شه.

کلیشه های موجود درشروع داستان مانند زوج شاد ابتدای فیلم ، تصادف ناگهانی در جاده ، ملاقات با خانواده همسر و شروع اتفاقات عجیب ، سریعتر از اون چیزی که تصورش وجود داره در فیلم نمایش داده می شه ؛ گرچه وجه معمایی داستان در مورد خانواده آرمیتاژ ، سایر افراد و رخدادهایی که به طبع اون رخ می ده گاها هیجانی رو به اثر تزریق می کنه و مخاطب رو چشم انتظار سرانجام داستان می کنه اما متاسفانه این وجه معمایی ، قدرت و انسجام کافی رو نداره تا به تعلیقی بر سرتاسر فیلم تبدیل شه.

رابطه بین رز (دنیل کالویا)  و کریس (آلیسون ویلیامز) به عنوان یک رابطه عاشقانه ، باورپذیره و پرداخت مناسبی داره چراکه همین رابطه عاشقانه با چرخش فیلم ، اثرگذاریش رو افزایش می ده ولی از طرف دیگه ، مخاطب در طول فیلم قراره با کاراکتر کریس پیش بره و متاسفانه خود این کاراکتر فارغ از حضور مکمل در کنار رز و ماجرایی که در اون قرار گرفته ، جذابیت و کشش خاصی نداره و در این مابین ، سایر کاراکترها و دیالوگ ها هم به خودی خود و در لحظه تقریبا دچار همین ایراد هستن و بدون در نظر گرفتن هدف حضور اونها و برخی دیالوگ های رد و بدل شده خصوصا در مهمانی که بعدا دلایلش مشخص می شه ، باعث شده مخاطب با فیلمی طرف باشه که افت و خیز قابل توجهی در ریتم و کیفیت ماجراها داره.

احتمالا یکی از دلایل محبوبیت فیلم ، جریانات پیش اومده در انتهای اونه که تمام برگ های برنده رو یکجا برای بیننده به رخ می کشه اما وقتی این ایده داستانی ظاهرا تازه و به واقع عجیب و جذاب رو با فیلمی مثل "جان مالکوویچ بودن" مقایسه می کنیم ؛ عدم تازگی و فقدان عمق این ایده داستانی هم مشخص می شه و حتی روند اسلشرگونه پایانی هم بیشتر مخاطب رو از پای فیلم راضی بلند می کنه تا این که وجهه و ارزش خاصی به فیلم بخشیده باشه . به طور کلی بیرون برو با عنوان ایهام دارش و تمام ارجاعات و نکات ریز و درشت عموما فرامتنی که داره ، تلاشی صرفا قابل قبول از یک فیلمساز تازه کاره که شاید در آینده کارهای منسجم تر و جدی تری رو به مخاطبان عرضه کنه.